سالگرد وفات حضرت محمد (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع) و امام رضا (ع)

تاریخ : چهارشنبه 18 آذر 1394

کد 630

وفات جانگداز و مظلومانه اشرف مخلوقات خاتم الأنبياء محمد بن عبدالله (ص) در 28 صفر سال 11 هجری در سن 63 سالگی بوده است. رسول گرامی و اهل بيت وی، مظهر تامّ اسمای الهی و آيينه تمام نمای صفات جمال و جلال حقّ اند. آنان، پيشوايان بشر به سوی فضايل و ارزش های متعالی انسانی و الهی اند و آشنايی با ابعاد گوناگون شخصيت و زندگی اين رهبران الهی، بهترين توشه سالکان راه حقيقت و پاکبازان طريقِ سعادت و کمال است. زندگی پيامبر اسلام و ائمه هدی (عليهم السلام) داستان انسان های پاک و به کمال رسيده ای است که برای هر پوينده ای، راهی هموار و مستقيم به سوی حقيقت را نشان می دهد، و زندگی پرفراز و نشيب و سراسر صلابت و جاودانگی آنان، می تواند همه ابعاد و شئون مختلف حيات انسان کامل را تأمين نمايد. اين روزها ايام سالگرد وفات حضرت محمد مصطفی (ص) است که بنای ستم و بيدادی را که بر فرزند آدم می‌رفت برانداخت و نوای خوش قسط و عدل را در جهان طنين‌‌افکن‌ ساخت؛ بزرگمردی که در پيشگاه انسانيت، سرود توحيد سر داد. با ظهورش پابرهنگان و آنانکه اربابان بيداد به استضعافشان کشانده‌ بودند، گوهر آزادگی و حريت را در آغوش کشيدند. او از جهان رفته است اما ديری نخواهد پاييد که واپسين حجت توحيد بر انسان عرضه می‌گردد تا مومنان آفاق در پرتو خورشيد اسلام، شاهد غروب بتان باشند. در چهاردهمين قرن از ظهور حضرت محمد مصطفی(ص) که جهان بشری پرشور و شرتر از پيش گرديده، ندای بلند توحيد که از گلوی پاک آخرين پيامبر خدا برخاست هنوز در پهنه کره‌ خاکی طنين‌انداز است و امت او در روز وفاتش پيام وحدت خويش را در مأذنه‌های رفيع و شکوهمند اسلام به گوش جهانيان می‌رسانند. اين ايام همچنين سالروز شهادت سبط اکبر پيامبر، امام حسن مجتبی (ع) در روز 28 صفر است که در روزهای طوفانی صدر اسلام همچون بازويی پرتوان در کنار پدر بزرگوارش و نيز در دوران زمامداری کوتاه خودش از کيان اسلام و مسلمين دفاع کرد ولی نيرنگ منافقان و دشمنان اسلام که لباس دوستی دين و امارت مسلمين را به دروغ بر تن کرده بودند، از کاسه زهرآگين دشمن خانگی بيرون آمد و دومين شهيد امامت به جهان اسلام تقديم شد.همچنين در ايام غمبار سالگرد شهادت غريبانه و مظلومانه امام علی بن موسی الرضا (ع)، آن امام همام را اينگونه خطاب قرار می‌دهيم که ای امامِ غريب! ای قبلۀ آمال مشتاقان خوشنودی و رضا! هنگامی که نقشِ گنبد پر نور تو در پردۀ چشمانمان می‌افتد، آميزه‌ای از احساس تعالی و شکوه در قلب‌‌هايمان می‌نشيند. نقشی که محبت و دوستيِ تو را پيوسته در رگانمان به دوردست‌ترين منافذ جسم و جان می‌رساند و حاصل اين پيوند چيزی نيست جز فروزان‌تر شدن آتش عشق ولايت تو که به مثابه‌ ميراثی پرارج در سينه‌هايمان جاويد شده ‌است.

برچسب ها