پرسپتورشیپ در حرفه پرستاری مفهوم چندان جدیدی محسوب نمی شود. پاین رویکرد آموزشی از موقع ظهور آن در زمان فلورانس نایتینگل، آن زمان که از پرستاران انتظار می رفته که یادگیری دانشجویان پرستاری را تسهیل کرده و آنها را در مراقبت از بیماران در محیط های بالینی راهنمایی کنند، بعنوان یکی از ابعاد مهم از پرستاری به شمار رفته است.
بنابراین، پرسپتورشیپ بعنوان استفاده رسمی از پرستاران باتجربه در کمک به دانشجویان پرستاری در برآورده کردن اهداف آموزش/یادگیری در محیط های بالینی معرفی شده است.
در حرفه پزشکی نیز استفاده از پرسپتورشیپ بعنوان یک روش معمول محسوب می شود. از زمان انتقال آموزش پرستاری از بیمارستانها به مراکز آموزش دانشگاهی، آمادگی ناکافی فارغ التحصیلان جهت تقبل کامل مسئولیتهای مراقبت از بیمار در بدو شروع بکار، پدیده «شوک واقعیت» (کرامر، 1974) را مطرح ساخته و اهمیت پرسپتورشیپ را بیشتر از پیش مشخص کرده است.
امروزه پرسپتورشیپ یعنوان یک رویکرد آموزشی اثربخش در آموزش بالینی دانشجویان پرستاری و بعنوان استراتژی حمایتی جزء لاینفک برنامه های حمایتی پرستاران جدید در محیط های بالینی محسوب می شود.